Voorzichtig nam ze plaats aan de haven en keek over het water. Olivia had net ruzie gehad met haar vader. Van hem moest ze trainen voor the Hunger Games, het zou zo maar kunnen dat haar naam over een tijdje werd getrokken. En wat kon ze? Vissen, camoufleren en boog schieten. Volgens haar vader waren dat niet de juiste dingen om te kunnen overleven in de arena. Wat nou als ze in een bergachtig gebied waren? Dan had ze waarschijnlijk alleen iets aan camouflage. Olivia zuchtte. Haar vader had natuurlijk wel gelijk, maar ze wilde gewoon niet. Olivia was tenger, ze was niet heel erg lang en niet zo opvallend. Ze was geen partij voor de mensen bij de Hunger Games, waarschijnlijk zouden ze haar al afslachten op het moment dat ze via de buizen omhoog zouden komen. Angstig trok Olivia haar benen op, ze wilde nog helemaal niet dood. Er waren nog zo veel dingen die ze wilde doen. En toen lachte Olivia. Het was net alsof ze al dood ging, maar dat was natuurlijk helemaal, nog, niet zo. Voorlopig was ze nog gewoon in District 4, aan het wachten tot de zon uiteindelijk onder ging.
En dat gebeurde. En wat een mooi schouwspel was het toch. Olivia kon er nooit helemaal aan wennen, het was heerlijk en prachtig om te zien hoe de zon onderging. Wel was het ook een gevaarlijk moment, zodra de zon onder zou gaan, zou het donkerder worden en dan moest ze oppassen op de Peacekeepers, die haar vast en zeker graag zouden willen oppakken. Zachtjes beet ze op haar onderlip en ze liet haar benen weer rustig naar beneden hangen. Terug naar huis gaan wilde Olivia namelijk ook niet, dan moest ze haar ouders weer onder ogen komen en dan zou ze moeten uitleggen waar ze geweest was. En als Olivia op dit moment ergens geen behoefte aan had, was het wel aan het gezeur van haar ouders. Een beetje gezelschap zou toch wel op zijn plek zijn.
