Haar slanke lichaam glipte moeiteloos door het gat in het hek, wat ongeveer zo groot was als een volwassen hert. Dat niemand het ontdekt had, verbaasde haar enigszins. Het zat er immers al vijf weken en ze was er minstens evenveel keren doorheen geglipt. Goed, het was niet alsof Kathrynn erover inzat – het was voor haar alleen maar praktisch en als er geen problemen waren, moest je die ook niet gaan creëren. Ze hield dus haar mond over het gat en hoopte dat de peacekeepers het niet ontdekten, dan kon ze het waarschijnlijk nog wel vaker gebruiken. Want veel andere mensen waren er niet en degenen die er waren, hadden een nog grotere hekel aan het Capitool dan zij – die hekel aan het Capitool was overigens ook de reden dat ze hier was, bij de grens van haar district. Ze was kwaad – over de rooie – en gefrustreerd. Het was maar één zin in één krant en ze was weggestormd. Had het zelf niet eens gelezen, had het alleen maar gehoord van haar tante. “De tribuut van 9 op dat moment bla bla bla.” Ze hadden het over Jason gehad. Nee, Kath had niet gefronst, had niet geschreeuwd, of haar handen gebald. Ze had gezegd dat ze even naar Stella ging om wat op te halen en haar tante had afwezig geknikt en nu was ze hier, ’s nachts, in het bos. Ze hadden niet eens zijn naam genoemd, dacht ze kwaad, terwijl ze zich een weg baande door de wildernis. Nu was het nog te doen, vooral grasland met wat bomen, maar over een meter of tweehonderd begon het dichte bos. Ze ademde even diep in, daarna weer uit en rende daarna op het bos af. Bij de rand aangekomen ademde ze uit, streek ze kort door haar haren en wandelde ze rustig verder – alsof er niets aan de hand was. Er was voor een uur of twee ook niets, slechts zij en de geluiden van de nacht. Geluiden waar ze niet bang voor was. Maar na twee uur was er wel iets wat haar rust verstoorde – een geluid. Het was van een groot dier, niet een konijn ofzo. Een hert kon het ook niet zijn, die klonken anders. Het was een mens, dat moest wel. Met haar beste vrolijke stem riep ze onbevreesd de nacht in. ‘Hallo?’
Onderwerp: Re: for I'm a hopeless wanderer vr nov 30, 2012 10:03 am
Hij staarde naar het witte plafond vanop zijn bed. Zijn amberkleurige ogen smolten als goud bij het zwakke schijnsel van de kaars op het nachtkastje. Tussen zijn vingers draaide een lang scherpe dolk terwijl zijn gedachten in een totaal andere wereld zaten. Het kwam wel vaker voor dat Jace niet kon slapen en niemand vroeg er hem op. Niet zijn pleegouders evenals Alec en Isabelle niet. Ookal was geen van hen alle zijn echte familie, toch beschouwde hij ze als de enige familie die hij had. Hij zou morgenvroeg opstaan en ze zouden geen vragen stellen, ze lieten hem gewoon zijn gang gaan wetend dat het de beste manier was voor Jace om al zijn innerlijke struggles los te knopen.
Hij veerde recht, zijn blote voeten kwamen op de houten versleten vloer en de rillingen kropen over zijn ruggegraat. Hij trok een stel kleren aan, zwarte jeans, witte T-shirt met lange mouwen en liep geruisloos de gang op. Hij was een beroeps, hij was geleerd om stil te zijn maar dat waren ook Alec en Isabelle dus er was vijftig procent kans dat één van hen het zou horen. Beneden trok hij zijn leren jack aan, de dolk glimde aan zijn broeksriem terwijl hij de veters strakker aantrok waardoor zijn hoge schoen rond zijn kuit spande. Hij blikte nog kort even het donkere huis in en liep dan via de achterdeur naar buiten.
Hij vond zijn weg moeiteloos, dag of nacht. De weg was kronkelend naar het grenshek en zijn blik gleed naar de reusachtige eik die er een deel overgroeide. Hij haalde zijn hand door zijn blonde haar en keek nog even waakzaam rond voor hij naar boven sprong en een tak greep. Hij hees zichzelf moeiteloos op en klauterde naar de stam die aan de andere kant van het hek was. Hij landde even soepel als hij had gesprongen en zijn blik ging meteen waakzaam rond. Hij was hier niet alleen, algauw hoorde hij een stem, iemand riep naar hem. Hij zuchtte gefrustreerd, dan had je even tijd voor jezelf. Zijn lange lijf stapte van de boom weg tot hij uiteindelijk een meid zag. Hij fronste even zijn wenkbrauwen. 'Alleen in het donker, is dat wel zo slim?' Vroeg hij bijna spottend. Ach, Jace en zijn grote ego, meestal bedoelde hij het niet zo ...
You may not think I can feel but that doesn't mean I can't see feelings in others.
Job: x Partner: It’d be sad, beautiful & tragic Crush: x
Mood: Frustrated Written on: x Quote: “So hold your head high gorgeous – people would kill to see you fall.”
Extra: iPod biedt gelegenheid tot posten als je moet slapen~
Haar bruine ogen wenden snel aan het donker, onderscheidden al gauw bomen, struiken en af en toe een wegschietende vogel. Maar degene die het geluid had gemaakt, die had ze nog niet gevonden. Misschien omdat de persoon goed verborgen zat, misschien omdat er nu eenmaal geen licht was en je zonder licht niets kon zien. Het enige licht wat ze hier had was maanlicht en het zwakke schijnsel van de sterren, maar dat hielp bar weinig. Ze kon de ander niet zien en dat maakte onrust in haar los. Stilletjes reikte ze naar haar laars, waarin ze een simpel keukenmes verborgen had zitten. Voor de veiligheid, want je wist maar nooit. Ze zette tegelijkertijd een paar stappen naar achteren. Dat ze onbevreesd moest lijken betekende nog niet dat ze dan meteen roekeloos mocht zijn. Ze wilde haar leven nog even verder leven en als de ander vijandige bedoelingen had, dan zou die wens nog best wel eens in gevaar kunnen komen. Het stalen handvat van haar mes stelde haar ietwat gerust, maar het was niet meer dan een keukenmes dus veel kon ze er - naast werpen - niet mee.
Er kwam een stem terug - dat kon zowel goed als slecht nieuws zijn. Goed nieuws was dat de ander misschien dom genoeg was om te antwoorden, slecht nieuws was dat hij - mannelijke stem, dus het moest wel een hij zijn - ook zo goed kon zijn dat hij niet hoefde te vrezen van een meisje met een mes. Ze klemde het wapen stevig tussen de vingers van haar linkerhand, zodat ze kon werpen als het nodig was. 'Alleen in het donker, is dat wel zo slim?' antwoordde de vreemdeling, waarna Kathrynn haar hoofd naar het geluid toe draaide en de ander in het zicht kreeg. 'Oh, maar ik ben toch niet alleen?' merkte ze bijdehand op, bijna als tweede natuur. Ze was liever weggerend, maar haar masker was dapperder dan zijzelf, dus bleef ze staan waar ze stond. Waar stond ze eigenlijk? Ze was verder afgedwaald dan ze ooit eerder had gedaan en de jongen sprak anders dan zij. Ander district. Shit.
Ze stapte op hem af, nam de jongen eens goed in zich op. Zijn haarkleur kon ze op het moment niet zien, maar ze schatte hem donkerblond of lichter en hij was lang, langer dan de mensen uit haar district. Career, schoot er door Kath's hoofd en ze moest moeite doen om niet te fronsen. Natuurlijk, ze had een hekel aan de Spelen in het algemeen, niet aan de deelnemers, maar wie haatte de Careers niet, behalve hun eigen districten? Ze waren getraind om te doden - dit kon nog eens lastig worden. 'Maar voordat jij het vraagt, wat doet een jongen als jij in de grensgebieden, in het midden van de nacht?' Ze klonk nog steeds vrolijk, waar ze inmiddels weer geïrriteerd was. Ze kon het prima verbergen, maar was blij dat de nacht haar gezicht wat verborg. Ze twijfelde er namelijk niet over dat haar ogen vijandig stonden.
Onderwerp: Re: for I'm a hopeless wanderer za dec 01, 2012 6:54 am
De bomen gaven niet veel ruimte voor licht en het was geen volle maan dus eigenlijk zag je heel weinig. Het enige wat een zwak schijnsel bood waren de resterende lichtbronnen van aan de andere kant van het grenshek. Jace zijn zwarte zware schoenen lieten afdrukken achter in de modder, het was wat kouder geworden. Hier minder voelbaar dan in het district zelf, de bomen leken warmte vast te houden en ze hielden de wind tegen. Hij wandelde langzaam verder terwijl zijn ogen wenden aan het donker, uiteindelijk kon hij het meisje helemaal waarnemen. Ze was jonger dan hem, minder ervaren, daar had je geen goed oog voor nodig om dat te zien. Zijn amberkleurige ogen kregen door het duister een donkerdere kleur terwijl ze kort langs haar lichaam gleden en bleven hangen bij het mes.
Ze was niet alleen, zo sprak ze. Jace veroorloofde zich een milde glimlach terwijl zijn ogen kort weer naar het mes gingen. Hij haalde een pluk van zijn blonde haar uit zijn gezichtsveld voor hij met een korte knik naar het mes gaf. 'Wat ging je daarmee doen? Boterhammetjes smeren?' Er kwam een scheve glimlach op zijn lippen terwijl zijn lange lichaam zich bijna nochalant tegen een boom plaatste. Hij wist dat ze hem niets kon doen, Jace was te goed voor alles. Tenminste dat dacht hij wel vaker, volgens zichzelf was hij de beste en de knapste. Het zat diep bij Jace. Bij haar vraag schoten zijn ogen meteen weer haar kant uit. 'Ik kon niet slapen.' Zei hij simpelweg schouderophalend. Het was wel waar, hij kon echt niet slapen. 'Niet bang in het donker?' Hij hield zijn hoofd wat schuin en er verscheen een geamuseerde blik op zijn gezicht ...
You may not think I can feel but that doesn't mean I can't see feelings in others.
Job: x Partner: It’d be sad, beautiful & tragic Crush: x
Mood: Uncomfortable Written on: Oh No! - Marina and the Diamonds Quote: “I feel like I'm the worst so I always act like I'm the best.”
Extra: x
Het koele staal in haar hand kalmeerde haar, maar maakte haar ook pijnlijk duidelijk dat ze vrij machteloos was in deze situatie. Goed, er was nog geen probleem tot nu toe, maar als ze deze jongen goed inschatte, dan was een gezellig gesprek onwaarschijnlijk en had ze geen schijn van kans. Dat laatste was overigens een gedachte van de echte Kathrynn – ze zou het niet laten zien en zelfverzekerd overkomen, zoals ze altijd deed. Want ze liet nooit zien dat ze bang was, ze trilde nooit op haar benen. Ze had niet meer in het openbaar gehuild sinds Jason werd gedood – zelfs niet als ze pijn had. Ze slikte alles in en liet het er pas uit als ze alleen was. Want huilen was zwak en zwakke mensen verloren de strijd in het leven, een strijd die zij moest en zou winnen. Ze had genoeg verdriet om een leven aan tranen te vergieten, maar dat deed ze niet. Ze weigerde om het leven haar neer te laten slaan als ze terug kon vechten. Zolang ze kon vechten, zou ze dat doen.
Helaas kon ze tegen deze jongen waarschijnlijk niet vechten. Zijn spottende opmerking over haar mes versterkte dat alleen maar. 'Wat ging je daarmee doen? Boterhammetjes smeren?' Ze wekte een klein glimlachje op als antwoord, ging weer verder op haar eigenwijze spoor. ‘Ligt eraan of er überhaupt wel brood is.’ antwoordde ze vriendelijk, terwijl ze eigenlijk verbitterd hetzelfde dacht. Ze leefde dan wel in het district van het graan, veel van het meel werd meteen afgevoerd naar de andere districten en het Capitool. Zelf moesten ze het vaak doen met spelt en rogge, in plaats van tarwe. Om maar niet te spreken van dingen als fruit, want het enige wat ze hadden waren een stuk of vijf appelbomen die gemeenschappelijk bezit waren en die meestal werden leeggeplukt door de peacekeepers. Het kwam erop neer dat er zelfs in het graandistrict, weinig brood was. Het was hard, maar het was waar. Of de jongen dat zou beseffen, betwijfelde ze.
'Ik kon niet slapen.' Ergens maakte dat antwoord haar kwaad. Hij had alles, hij had geen reden om wakker te liggen. Hij had een warm bed, leek haar. Dat hadden mensen in rijke districten gewoon. Zij had mazzel als ze in de winter niet lag te koukleumen in bed, zíj had redenen om wakker te liggen. En hier kwam meneer arrogant zijn bed uit, puur omdat hij niet kon slapen. In haar district was het normaal dat je niet kon slapen, maar je was dankbaar voor de rust. Want die kreeg je niet veel. En hij, als hij rust had, kwam toch nog zijn bed uit. Ze vatte het op als pure arrogantie, dat hij dat deed. Was waarschijnlijk niet zijn intentie, maar zo was het nu eenmaal in Kath’s leven.
Ze verwaardigde het zich om niet op hem te reageren, maar zijn vraag kon ze niet ontwijken. 'Niet bang in het donker?' Ze streek haar bruine haar naar achteren alvorens op zijn vraag te reageren. ‘Nee, ik ben niet bang. Er is bar weinig om bang voor te zijn in deze bossen, op de tracker jackers na. Maar die hoor je wel voordat je ze tegenkomt.’ Ze was doodsbang voor het donker, want het donker betekende dat ze alleen was en als ze alleen was, dan was ze bang en depressief en heel, heel kwetsbaar. Maar haar masker was nergens bang voor – ook niet voor het donker, die zag het als een avontuur. Dus ze kon gerust antwoorden dat ze niet bang was. Want ze was nu niet echt Kathrynn, ze was iemand die zich voordeed als Kathrynn – maar die het niet was en het nooit zou zijn. Ze glimlachte nog eens opgewekt, keek de jongen met haar bruine ogen aan. ‘Wie ben je eigenlijk? Ik ben Kathrynn.’
Onderwerp: Re: for I'm a hopeless wanderer za dec 01, 2012 10:02 am
Ze was ontzettend kalm voor zo eenzaam in de bossen te dwalen. De meeste meisjes zouden gillen en dan zeker als iemand arrogant als Jace kwam aanzetten maar deze jongedame hield zich waanzinnig goed, of speelde ze het gewoon? Isabelle in deze bossen steken en het was voor haar een heus pretpark, als er maar iets was om op te schieten of om mee te vechten, dat was de enige vrouw die Jace kende die daadwerkelijke genoot van de jacht en van het vechten. Hij kneep zijn ogen een klein beetje en probeerde een barstje te vinden in haar zelfvertrouwen maar nee, ze stond er heel zeker voor, hij vond het vreemd. Ze was niet van zijn district dat zag hij aan de manier van kleding, zelf had hij alles wat hij wou van eten tot kleding.
Haar opmerking over het brood deed hem spontaan glimlachen, een heel spontane oprechte glimlach. Van Jace kreeg je zelden een gemeende glimlach, je moest weten hoe je met hem omging, deze meid wist het onrechtstreeks. Al zijn rotopmerkingen moest je gewoon negeren en er een grapje van maken of iets droogs in de plaats antwoorden. Ze bracht het er redelijk vanaf. 'Thuis brood genoeg, hier ...' Hij zweeg en keek langs de boom heen alsof hij naar iets op zoek was. 'Niets, sorry.' Hij greens vrijuit en onbezorgd. 'Maar ik ga je niets doen als je zo wantrouwig over de mensen staat die je s'nachts tegenkomt.' Meldde hij laconiek, in een grap getrokken eigenlijk. Ze had juist alle redens om dat mes vast te houden.
Hij leunde nog steeds tegen de boom aan alsof dit het meest normaalste gesprek in de hele wereld was. Voor hem was het best normaal, voor haar? Hij wist het niet. Het antwoord op zijn vraag deed zijn ene wenkbrauw geamuseerd omhoog schieten. 'Uiteraard, weinig om bang voor te zijn.' Mompelde hij. Wist ze eigenlijk wel wat buiten hem hier rondzwierf? Ze stelde zich voor als Kathrynn en Jace liet een kleine zucht ontspannen. Hij snapte niet waarom iedereen zich voorstelde met zijn naam. Hij had twee voornamen en vier achternamen gehad tot hij het uiteindelijk bij Jace Wayland hield en zelf dat klopte niet. Hij gaf dus heel weinig om namen en afkomsten, juist omdat hij het nodige ermee had doorgebracht. 'Jace.' Antwoordde hij resoluut. 'Nog iets dat je wil weten?' Vroeg hij kortaf. Ja, het hele naamgedoe maakte hem soms kwaad ...
You may not think I can feel but that doesn't mean I can't see feelings in others.
Job: x Partner: It’d be sad, beautiful & tragic Crush: x
Mood: Uncomfortable Written on: Trouble is a Friend - Lenka Quote: “I feel like I'm the worst so I always act like I'm the best.”
Extra: x
’t Was allemaal toch voor niets, want morgen zou ze deze jongen toch vergeten zijn. Het was ook niet alsof hij het onthouden waard was. Het onthouden van mensen was sowieso een issue. Ze kreeg nieuwe informatie over nieuwe mensen gewoon niet permanent in haar systeem, het ging het ene oor erin en het andere oor eruit. Er waren belangrijker dingen dan andere mensen, dingen die wel het onthouden waard waren. Mensen waren tijdelijk – feiten stonden vast. Het was fijn om houvast te hebben, om dingen te weten die niet veranderden. Het stond vast dat mensen stierven, dus daar geloofde Kathrynn in. Het stond niet vast dat mensen naar een beter plek gingen nadat ze gestorven waren – daar geloofde ze dan ook niet in. Ze was een empirist en een criticus – geloofde iets pas als ze het zelf gezien had, zelf had meegemaakt. Maar haar masker was goedgeloviger en was meer in de ban van mensen, dus die rol speelde ze met verve. Vaak kon ze het vergeten van namen wel afschrijven op het kennen van veel mensen.
Zijn glimlach, die ze vaagjes kon zien, stond haar niet aan, maar ze lachte kalmpjes mee. ‘Wat is er zo leuk dat je over brood moet lachen? Bloedserieuze zaak, honger hebben.’ merkte ze speels op – ze had het liever boos gezegd, maar goed, dat kon niet. Ze grijnsde lichtjes bij zijn antwoord, knikte instemmend. ‘Geen brood, geen spelen?’ vroeg ze luchtig, terwijl ze refereerde naar Panem et Circenses – brood en spelen. Als de jongen een beetje slim was, dan wist hij nu dat ze subtiel de hint gaf niet te willen vechten – spelen was de hongerspelen en die betekenden voor Kathrynn vechten, dus geen spelen was geen vechten. Simpel, als je het een beetje doorhad. ‘Hoewel ik het begrijp als je wel naar de Spelen wil – jouw soort wil altijd naar de Spelen, is het niet?’ Nu was het puur nieuwsgierigheid die haar tot die vraag dreef – het was echt een vraag voor Kath, vragen die de mens probeerden in te delen in een logisch iets. Tegelijkertijd was het iets voor haar masker, om zo luchtig te vragen naar waarom mensen eigenlijk dood wilden. Dubbel win.
Zijn naam kwam er kortaf uit. Niet erg vrolijk, laten we het daarop houden. Nouja, als je Jace heet en je eigenlijk iets anders wil heten, dan kan je er vast wel pissig om worden. Daar twijfelde het meisje niet aan. ‘Aangenaam, Jace.’ lachte ze, terwijl ze haar hand uitstak. ‘En ja. Waar ben ik precies? Dat dit niet meer district 9 is wist ik al, maar welk district dan wel? En oh, zijn er dan ook patrouilles waar ik voor moet uitkijken? Jeweetwel – op de terugweg.’ Als ze dan toch een kletspraatje ging houden, dan beter nuttige informatie inwinnen.
Onderwerp: Re: for I'm a hopeless wanderer zo dec 02, 2012 12:19 am
Jace keek haar niet meer aan. Zijn ogen lagen op zijn vingers die rond zijne ene ringvinger een grote ring ronddraaide. Het was van zijn oorspronkelijke vader geweest, althans niet zijn biologische maar degene die hem tien jaar had opgevoed om te vechten voor het leven, om te vermoorden en daarna te overwinnen; om knap te zijn en meedogenloos te reageren. Die vader had hem tot deze waanzin geleid, die vader had hem gemaakt wie hij nu was, een arrogante zelfingenomen jongen niets of net heel weinig kon verdragen van de wereld rondom zich. En het had zich zo hard vastgezet in zijn hoofd dat hij er niet van kon wegvluchten. De dromen jaagde hem na, dromen uit het verleden. Het frustreerde Jace maar anderzijds werd hij er constant aan herinnerd wie hij was en wat hij had te doen om te blijven overleven.
'Ik lach niet om het brood, ik lach om het feit dat er zo op reageert.' Sprak hij kalm. Hij keek op van de ring naar haar mes en dan naar haar gezicht. Hij kon haar nog steeds moeilijk waarnemen, hij kon niet zeggen wat kleur van ogen ze had en hij gokte op bruin haar maar zelf dat was door deze aanwezige duisternis moeilijk te zien. Haar woorden die volgen over brood en spelen doen hem in stilte vallen. Hij kijkt haar lange tijd aan voor hij langzaam zijn wenkbrauwen ophaalt en zichzelf afduwt van de boom. Hij wandelde langzaam haar richting uit, hij was wel een kop groter. Vlak voor haar bleef hij staan en schudde zachtjes zijn hoofd. 'Waarom spelen om een brood?' Hij reikte naar zijn riem en haalde zijn lange dolk eruit en hield die haar voor. 'Als je me zo weinig betrouwd mag je deze bijhouden.' Hij gaf hem haar en stapte terug achteruit. Er waren genoeg dingen die hij kon om haar klein te krijgen maar het was niet zijn bedoeling. 'Nee.' Antwoordde hij dan op haar woorden. 'Mijn soort wil inderdaad naar de spelen maar ik doe het uit overleving. Zet me in die arena en ik weet eruit te komen. Onvoorbereid geraak je niet ver.' Hij keek haar kort aan en liet zijn schouders wat zakken. 'Denk maar niet dat ik onschuldige ga vermoorden maar als het erop aan komt ...' Hij zweeg en wees kort naar de dolk die hij haar had gegeven. 'Dan doe ik alles om te overleven.' Sprak hij zachtjes verder.
Hij keek naar haar hand dat ze vriendelijk uit stak. Hij glimlachte heel stilletjes en schudde met een krachtig gebaar het hare maar zweeg voor de rest. Zijn blik gleed over zijn schouder naar het hek bij haar vragen. 'Daar ligt twee.' Beantwoordde hij haar eerste vraag over waar ergens ze was. 'Als er controles zouden zijn dan is het in de lucht dus blijf in dicht struikgewas.' Raadde hij haar aan. Zelf had hij al genoeg in de bossen rondgedwaald, hij wist wel zo ongeveer hoe de vredebewakers hier hun werk deden. Maar nu wist hij ookal uit welk district ze kwam, negen een moeilijker district om te blijven leven, vandaar het brood ...
You may not think I can feel but that doesn't mean I can't see feelings in others.
