Don't be afraid of the dark. [OPEN]

Spoiler:

________________________________________

Darryls knokkels werden wit terwijl hij zijn hand steviger om het lemmet knelde. Zijn grijsblauwe ogen waren naar voren gericht, probeerden het konijn te zoeken die hij net voorbij had zien rennen. Zijn kaken klemden zich op elkaar. Er hoefde nu maar één stomkop langs te komen en heel zijn plan was verpest. Dan had hij ’s avonds geen eten. Jawel, dan had hij wel eten, want dan zou hij diegene zijn keel doorsnijden en hem als voedsel gebruiken. Darryl richtte zijn blik nors op het konijn dat zich voortvluchtig heen en weer bewoog, alsof hij wist dat hij elk moment neergehaald kon worden. Darryl zette een paar stappen dichterbij, zorgde hier ondertussen goed voor dat hij geen harde bladeren zou raken. Hij richtte zijn mes naar voren en… gooide. Het mes bleef hangen in de dij van het konijn, maar het was goed genoeg om hem te doen stoppen met rennen. Darryl sprintte naar voren, haalde zijn tweede mes tevoorschijn en reet het konijn dwars door zijn maag voor het toch weg zou kunnen komen. Hij keek emotieloos naar het konijn. Emotie. Iets waar hij niet over bezat. Iets wat hij lang geleden al weggestopt had. Mensen praatten niet tegen hem, misschien alleen de ouderen. Mensen onder zijn leeftijd werden automatisch onder hem geplaatst door hemzelf, mensen op gelijke leeftijd gaf hij misschien nog een kans en voor oudere mensen had hij wel respect. Alleen zei hij tegen dat soort mensen niets, alleen als hij iets van ze moest hebben. Hij keek naar het konijn, pakte het op en bond het aan zijn broeksriem met een touwtje. Hij keek opzij en twijfelde of hij nog wat zou gaan jagen, maar hij besefte dat hij nu wel genoeg had. Zijn moeder lag toch ziek in bed en zijn vader… Nou, die was er niet meer.

Misschien was zijn moeder… Nee, zelfs zij niet meer. De enige reden waarom hij nog voor haar zorgde was omdat zij dat vroeger ook voor hem had gedaan. Hij beet op de binnenkant van zijn wangen. Een ongelukje, heette dat. Pa sloeg hem en zij vond het goed. Ma vond het een ongelukje van ze zichzelf dat ze dat had toegelaten. Kleine Darryl die onder zijn gat getrapt werd omdat het zijn vader allemaal niet aanstond wat hij deed. Hij zou het zijn moeder nooit vergeven. Trouwens, hij was toch al achttien, hij zou het makkelijk aankunnen. Hij richtte zijn blik opzij en zuchtte even. Het was haar eigen schuld dat hij zich zo gedroeg in haar buurt. Dan had ze hem vroeger maar niet moeten verwaarlozen voor een stomme vent. De mensen wisten niks van zijn verleden af. Ma wou het verborgen houden. En eigenlijk hoefden ze ook niet te weten waarom hij de mensen zo haatte. Hij keek naar het konijn. Jagen was de enige remedie om even van zijn moeder af te zijn, om van iedereen af te zijn. Alleen in het bos jagen, waardoor hij niet in contact kon komen met mensen. Hij schrok op van een geluid achter zich en greep zijn mes vast, waarna hij achter zich keek. Zijn norse blik werd meteen arrogant. ‘Wie is daar?’ riep hij over zijn schouder.

________________________________________

Man waarom was dit District toch zo klein? Storm gromde binnensmonds terwijl hij de grond inspecteerde op sporen van dieren. Soms ging hij over de grens heen omdat er daar meer te halen viel dat hier! Konijnen, hazen en egels zaten hier genoeg, maar als je die te lang at ging je maa tegen je in. Storm haten het Capitol, de bewoners van de rijke Districten en de Peasekeepers met heel zijn ziel. Die lui mochten voor hem allemaal de pijp uit gaan. Van zijn vader had Storm nooit wat gehoort en zijn moeder was te zwak om fisiek werk te doen. Vaak kwamen de Peasekeepers zeuren om van alles en nog wat. Oh wat had hij die lui graag hun woning uit gewerkt en niet een keer maar elke kee als ze kwamen aanzeiken! Nu was hij op jacht om een stoofpot te kunnen maken. Het was zo gemakkelijk niet omdat bijna iedereen hier joeg om niet van de honger om te komen... Storm sloop op een groepje egels af mer een zak in de aanslag. Goed veel vlees zat er nniet aan, maar hun stekels kwamen prima van pas wanneer iemand hem dwars zou zitten! Met een snelle sprong ving Storm zeker 5 van de 10 egels die weg schoten onder de struiken. Dit geluid had iemand anders kennelijk opgemerkt! Storm maakte de zak eerst dicht voor hij zijn rug rechten. [color=blue]‘Niemand bijzonder, ik heb al waarvoor ik kwam!‘[/colr] riep Storm en hing de zak voorzichtig over zijn schouder. De stekels kwamen er doorheen en mocht die knul, want het was de stem van een jongen geweest die Storm gehoort had, hem lastig vallen kon hij een mep met de stekelige zak krijge. Die dingen konden lelijke wonden trekken!!!

Spoiler:

________________________________________

Darryls arrogante blik drong recht door de struiken voor hem heen. Er hingen dan ook niet veel groene bladeren voor zijn zicht, anders zou hij de jongen misschien niet hebben zien zitten. Meteen schatte Darryl hem al jonger als zichzelf. Het joch had egels gevangen, Darryl zag het aan de puntige stekels die uit zijn zak staken. Hijzelf had ze nooit gegeten, vond dat niet goed voor zijn maag. Hij was niet preuts om ze te eten, maar hij had liever wat vetter vlees. In konijn kon hij dit prima vinden. Het was het vlees waar hij mee was opgegroeid, alleen waren die beesten soms verdomd lastig te vangen. Ze waren snel en je moest heel stil zijn, anders hadden ze je door en konden ze je gewoon ontvluchten. Darryls grijsblauwe ogen namen een donkere trek aan toen hij de jongen zag naderen. Zijn bruine haren hingen warrig rond zijn voorhoofd heen, iets wat voor hem heel normaal was, maar hij had wel vaker gehoord dat het hem wel sexy stond. Darryl deed niet veel met die complimenten, het maakte hem namelijk geen reet uit hoe hij zich vertoonde naar de buitenwereld. Desnoods was hij kaal, als ze maar uit zijn buurt bleven. ‘Luister jochie, dit is gevaarlijk terrein. Moet je niet ergens anders zijn?’ zei hij, er extra voor zorgend dat zijn stem minachtend klonk. Mocht het joch irritant worden, hij kende genoeg vechtstijlen die hem er wel het zwijgen op zou leggen. Bovendien had hij ook nog zijn mes als dingen echt riskant werden. Hij wist precies hoe hij cruciale wonden aan moest brengen, maar ook hoe hij iemand kon sparen. Hij keek kalm naar de jongen, draaide geheel zijn lichaam naar hem toe zodat hij niet overrompeld zou worden als het wel iets was en kwam langzaam dichterbij.

Darryl moest toegeven dat de jongen er groot uitzag voor zijn leeftijd. Darryl schatte hem vijftien of zestien, in elk geval jonger dan hem. Dat was voor hem eigenlijk al reden genoeg om hem onder zichzelf te plaatsen, maar misschien viel hij nog wel mee. In elk geval had Darryl zo’n verschrikkelijke hekel aan mensen dat hij niet zeker wist of vrienden ooit wel onder zijn behoed zouden vallen. ‘Wat moet je hier, trouwens? Ik bedoel op dit deel. Naar mijn weten mag je hier niet komen,’ zei hij, daarbij zichzelf uit het oog houdend. Als hij over hem zou beginnen, dan wist hij de jongen wel de mond te snoeren. Darryl rende naar een boom, sprong op een tak en ging daar behendig zitten, terwijl hij naar de jongen onder zich keek. Zijn arrogante blik bleef arrogant, alsof hij daarmee al het kwaad van zich af zou kunnen houden. Zijn blik was dan ook nooit naar vrolijk vertrokken. Sinds de laatste twee jaar al niet meer. Darryl kende geen vrolijkheid meer en vooral geen liefde. Vriendschap was nog te bezien, misschien kon daar wel nog over gepraat worden. Darryl schudde het weg. Weg met die shit.

________________________________________

Storm hoorde wat die knaap zei en schudden grinnekend zijn hoofd. ‘Er zijn zo veel dingen die niet mogen dankzij het Capitol!‘ zei Stor en zag de jongen in d boom klimmen. Tja er waren zo veel mensen in Distict 12 die abnormaal deden dat hij er al lang niet meer van op keek. Hij mocht doen waar die zin in hd zolang die gast hem maar met rust liet... ‘Zo te zien is het je gelukt om een van die snelle race eenden te vangen, nou bij mijkomn die dingen bijna mun neus uit. Jammer genoeg zitten hier geen herten.‘ voegde Storm en doelend op het konijn aa zijn broekriem. Nee met konijnen en hazenvlees maakte je hem niet blij meer. Storm liep verder tot hij wat hoorde. F*ck Peasekeepers! Storm wist wat te doen en schoof soepel tussen een berg gevallen bladeren wat hem aan en zijn buit aan het zicht onttrok!

Spoiler:

________________________________________

Wat het éérste was wat Darryl zou doen als de Peacekeepers weg waren, was voor hem al duidelijk. Zijn lip was vertrokken naar één streep, zijn ogen keken donker naar de bult met bladeren. Vanaf zijn schuilplaats in de boom kon hij de jongen zo overrompelen, iets wat hij dan ook ging doen. Hij moest niet met een paar egeltjes aan komen zetten en hem dan belachelijk gaan maken met zijn eekhoorn. ‘Je bedoelt dat je ze gewoon niet kunt vangen, altijd eerlijk zijn,’ zei Darryl smalend, maar hield zich stil toen de Peacekeepers wel dicht in de buurt kwamen. Hij verafschuwde ze, met hun witte kledij. Ze keken rond hun heen, discussieerden met elkaar of ze nu wel iemand hadden gehoord of niet. Darryl greep het lemmet van zijn mes beter vast. Hij wist dat het niet zo slim was en dat hij er een zware straf voor zou krijgen, maar als ze hem zagen en ze zouden vervelend doen, wist hij wel wat te doen. Hij was het op één vlak wel eens met de jongen: schijt aan de regels van het Capitool. De regering die hun dacht te manipuleren met hun regels en hun straffen. Ze deden Darryl niets, anders ging hij hier niet jagen. De Peacekeepers leken, jammer genoeg voor de jongen, weg te trekken en Darryl richtte zijn blik naar de bladeren. Zelfs vanaf hier kon hij zijn doorstoken tas met egels zien. Darryl rolde met zijn ogen. En dat noemde de jongen een buit? Een paar van die kruipende diertjes vangen? Darryl aarzelde geen moment toen hij de Peacekeepers niet meer hoorde. Nog voor de jongen van zijn schuilplaats kon komen, sprong Darryl naar de berg met bladeren toe. Hij voelde iets onder zich en drukte dat meteen met zijn knieën tegen de grond.

Hij vermoedde dat hij een hoopje bladeren te pakken had, maar ook de jongen. Die zou immers niet zo snel ontkomen. ‘Wie spreekt hier over mijn eekhoorns? Trouwens, een buit – als je het tenminste al zo kunt noemen – van die kruipende dieren zijn pas echt makkelijk te vangen. Volgens mij zijn eekhoorns gewoon te snel voor je.’ Elk woord spuugde hij bijna letterlijk uit. Hij hield zijn hand op zijn heup waar zijn mes was. Als de jongen moeilijk begon te doen, wist hij te reageren. Het zou niet de eerste keer zijn dat hij een jochie weg kon jagen. Zo gedroegen zich o zo stoer, maar als het er echt op aankwam… Darryl snoof. District 12 was, op een paar uitzonderingen na waar hij tot toebehoorde, het zwakste District in de Hongerspelen. Er waren te veel goedzakken hier. Wel, hij kende geen vriendschap en ook geen liefde. Zijn ogen trokken zich tot spleetjes en keek naar de jongen, of beter gezegd naar het bergje bladeren. De jongen, moest hij toegeven, was wel goed gecamoufleerd onder de berg. ‘En alsof jij een hert zou kunnen vangen,’ zei Darryl, haast spottend. ‘Eekhoorns komen je neus uit, herten snijden je de pas af.’ Zijn arrogante blik werd weer naar de jongen gericht. Hij wist dat zijn houding waarin hij nu zat anderen kon pijnigen. En het maakte hem helemaal niks uit.

________________________________________

Stilletjes hoopte Storm toch dat dieast zich koest zou houden? Hoewel de Peasekeepers smoeselde of ze wat gehoort hadden maar uiteindelijk toch vertrokken had Storm er de evaring mee dat die lui altijd nog eens terug kwamen! Toch wilde hij weg, maar die gozer dacht daar duidelijk anders over... Storm voelde zijn knie op zijn schouder rusten en hij verbeet de pijn die dat deed. Zijn stem kon hij altijd goed onder controlle houden tenzij hij extreme pijn leed. ‘Wie heeft het hier overeekhoorns, dat jij ze lekker vind moet jij weten. Je kunt ze hebben. Over snelheid valt niet te twisten, maar over stategie bij herten.‘ zei Storm terwijl hij wat bladeren bij zijn gezicht weg duwde om die niet in zijn mond te krijgen. Nee deze knaap is nt zo irritant als de andere die hij wel vaker tegen gekomen was. Storm wist dan wel niet hoe deze gast joeg, maar zich laten intemideren deed hij niet aan. Storm draaide zich zo dat die knaap van zijn schouder afschoot en rolde op zijn voeten. Hj had geen zin in een gevecht en al helemaal niet met die lui nog zo dicht in de buurt. ‘Dat sommige zo moeilijk kunnen doen?‘ zei hij zacht en schudden de bladeren uit zijn haren eer Storm de zak op pakte. ‘Dat et Capitool zulke regels op stelt gewoon om van te kotsen en zelf lui op dat gat zitten! Tsk geen wonder dat de arme stand zo wanhopig zich aan alles wilt laten merken dat ze anders zijn. Doe gewoon dan gaat het ook? Waarom moeilijk doen tegen elkaar terwjl we horen samen te spanen tegen die Peasekeepers en dat Capitool gehouwehoer!‘ ja Storm was voor zijn leeftijd veel te volwassen en kon met dingen gooien die kinderen juist niet hoorde te zeggen, maar ze waren altijd waarheid. Storm loog maar zelden edan ook nog alleen tegen de peasekeepers. De egels bewogen wat in de zak en Storm grijnsde even. Nee hij doden de diertjes pas latr dan sloeg het bloed niet op het vlees zoals hij die gast. Jagen mocht hij kunnen, maar als hij het goed wilde doen zou hij toch simmer zijn geweest het diertje de keel door te snijden zodst het bloed weg kon druppelen. Storm bleef de bewegingen van de jongen in de gaten houden. Zoals deze deed stond hem niet aan dus op zijn hoede blijven was altijjd een klein voordeel al liet Storm niet zien dat zijn schouder nog na schreinde van zijn knie.

Spoiler:

________________________________________

Darryl voelde een soort van euforie door zich heengaan. Want ondanks dat de jongen het niet toonde, wist hij dat hij hem op een pijnlijke plaats geraakt had met zijn knie. Zijn bruine ogen werden gericht naar hem. Hij luisterde naar het algemene gezeik over de Peacekeepers. Nou ja, algemene gezeik? Hij had weinigen gehoord die zo’n grote bek durven te hebben over de Peacekeepers. Darryl vond het geweldige taal voor zo’n jochie, maar of hij dat ook zou laten merken? Hmm, misschien wel. De jongen was in elk geval al geen sukkeltje die het uitschreeuwde van de pijn als hij ergens tegenaan kwam. Darryl voelde zelfs… Respect? Oké, respect mocht hij misschien voelen voor de jongen, maar hij hoefde niet zo schamper over zijn buit te doen, hield Darryl zich voor. Hij kwam lichtelijk overeind. Hij zou zijn attitude natuurlijk lichtelijk kunnen wijzigen. Mensen waren dus blijkbaar niet allemaal zo schijnheilig naar de normen van het Capitool, dat bewees deze jongen voor zijn neus maar eens. Hij deed heel schamper, had geen respect voor hun regels, eigenlijk een beetje zoals Darryl. Darryl besloot om te antwoorden. ‘Over het Capitool heb je gelijk,’ zei hij, waarna hij de jongen aankeek. ‘Maar ik heb geen zin in een verbond met allemaal mensen om tegen hun samen te spannen. Er zijn hier veel te veel schijnheiligen die geloven in het Capitool, of er zo bang voor zijn dat ze er niks tegen durven te doen. Je staat nogal voor lul als jij er dan wel iets aan wilt doen. Trommel een groepje op, zou ik zeggen.’ Zijn stem was op het laatst sarcastisch. Hij keek naar zijn buit met eekhoorns en sloeg deze over zijn schouder. Het was eigenlijk tijd om zijn zieke moeder eten te gaan geven, hoewel deze toch niet lang meer zou hebben.

Darryl wist dat het niet lang zou duren tot hij er alleen voor zou staan. Zijn moeder begon niet alleen fysiek achteruit te raken, maar ook mentaal. Ze kon steeds minder haar zinnen verwoorden, verloor soms haar grip op de situatie of vergat snel dingen. ‘Ik heb bovendien andere dingen aan mijn hoofd dan een organisatie oprichten met een jochie,’ zei hij schamper, waarna hij naar voren keek. Nee, hij was niet het type die zo gauw vrienden ging maken. Ze moesten zijn respect echt verdienen, iets wat flink verwaarloosd was. Als ze hem weer gingen slaan, maakte hij misschien wel nooit meer contact met iemand anders. Misschien dat er een tijd zou komen dat hij aardig zou kunnen doen, maar zelfs dan zou zijn lach nooit meer terugkeren. Of een klein glimlachje misschien al wel. Dat zou een klein ding zijn, maar het zou wel helpen. ‘Ik wens je veel succes met je samenspanning tegen het Capitool, ik kom je graf helaas niet bezoeken,’ zei hij sarcastisch, waarna hij zich al half begon om te draaien en begon te lopen. Dat de jongen hem niet mocht of niet kon uitstaan, maakte hem niks uit. ‘See ya,’ zei hij. ‘Tenzij er nog iets is waar je zo dringend over wilt praten.’ Hij keek de jongen rustig aan, maar had eigenlijk meer zin om al verder te gaan. Niemand zou hem tegenhouden, dat wist hij gewoon.

________________________________________

- Beetje later, sorry ;D

Goed deze gast wilde niet in een groep, maar dat had hij oojk niet voor ogen. Al vond hij het wel een goed idee. 'Mocht het ooit zo ver komen zou ik dat zeker doen.' zei Storm vast besloten, maar ging er verder niet op in omdat hij ook wel wist dat er veel mensen hem zouden kunnen verraden aan het capitol! Zijn blik gleed over de jongen die zich omdraaide en grijnsde kort opdiens woorden. 'Het is zo als men zegt niet gemakkelijk, maar je moet de zwakke plekken vinden. Zelfs het Capitol heeft die dat weet iik zeker a[ zal ik me niet snel laten vangen. Het is alleen het probleem zoals je zelf al zei. De juiste mensen vinden anders komt er nooit wat van en je hoeft niet mee te doen als je niet wilt ik ga niemand dwingen zoals het Capitol dat wel bij ons doet.' zei hij en keek even rond, maar zag niemand verder dan hun twee alleen.

(Niet erg. ^^)